|
|
בדיחות |
|
|
תיקון חמוץ
יהודי בעל עבירה ניגש פעם לרב הקהילה וסיפר ברוב התלהבות על חטא חמור שעשה. 'ומה אתה רוצה ממני' שאל הרב. - 'אני רוצה 'תיקון' מהרב'. - 'התיקון שלך הוא לקחת עשרה לימונים, לסחוט אותם לכוס גדולה ולשתות הכל בבת אחת בלי לערבב מים או סוכר'. - 'והחטא יכופר'? - 'החטא לא יכופר, אבל זה לפחות ימחוק לך את החיוך מהפרצוף'...
|
|
רק להיום |
|
|
חשבון נפש
רק להיום: אנצל את ההזדמנות לקחת שוב חזקה על חיי. אתנסה בחוויית השחרור מההריסות של העבר שלי.
|
|
|
קולות של החלמה |
|
|
אלול בהחלמה
מה נשתנה האלול הזה מכל 'האלולים'? שבכל האלולים פחדתי עד מוות מיום הדין. ובאלול הזה לא. השנה בזכות 'שמור עינך', אינני פוחד. טוב, לפני שאתם מתנפלים עלי או על 'שמור עינך' בגלל הכותרת הפרובוקטיבית שלי עם טוקבקים נזעמים, קחו כוס מים קרים תסדירו את הנשימה שלכם. תנסו להישאר עם קצת פתיחות דעת ותראו שיש סיכוי שבסוף לא רק שאולי תבינו אותי, יתכן שגם תסכימו איתי. ראשית כרטיס הביקור שלי – נמצא עמוק בעשור הרביעי לחיי, מנסה לחיות על פי השולחן ערוך, מאמין באמת שתורת ישראל היא הערך העליון, ושיש מנהיג לעולם של שכר ועונש. יסודות אלו ועוד נוצקו לנשמתי בכור ההיתוך היהודי בו צמחתי, זו המסגרת שלתוכה זכיתי ובניתי את ביתי ונישואי. גם את ילדי הנני משתדל לגדל באופן דומה, אציין עוד שאני נושא במשרה תורנית נחשבת. השורדים עד כאן לבטח יתהו - אז מה הבעיה? שאלה נפלאה, גם אני שאלתי אותה לא מעט. במיוחד כשניסיתי לשוב מכפילותי, כשפשטתי את דמותי האחרת, כשללא הצלחה טבעתי עוד בבוץ. הקשיים הופיעו עוד לפני כן, לא כאן המקום והזמן לפרט, אבל בגדול, "הבעיה" הופיעה לאחר הבר מצווה, בהתחלה לא הבנתי הרבה ממה שקרה איתי, כן הרגשתי שזה לא משהו שכדאי לדבר עליו, בהמשך קלטתי שזהו "העוון המר", הבטחתי לעצמי ולבוראי שלא עוד. די. וזהו החזיק מעמד יפה מאוד. עד שלא. פניתי לרבנים בישיבה ומחוצה לה וקיבלתי סדר תשובה שעזר לי מאוד, עד שלא. אחת לכמה זמן "הבעיה" התעוררה. לא עזרו לי כל הניחומים שזו "הבעיה" של כל הדור האחרון וגם בזה שלפני ולפני פניו, כשההתקפה באה, ומעת לעת היא באה, הפכתי לפקעת עצבים. בלי יכולת להתרכז. ממש כאילו נכנס בי 'דיבוק'. היתה לי דרך אחת ויחידה להיפטר ממנו... האשמה הבושה וחוסר הערך שצצו תמיד אחרי ייאשו אותי לגמרי. הפער בין התחושה לפני – אני חייב אחרת אשתגע. לבין הכלומניקיות שאחר כך לא מנע ממני אף פעם את הזוועה. בכל שנה כשהימים הנוראים התקרבו, העוצמה של "הבעיה" התגברה. היו זמנים שחשבתי שזה הקיץ. אבל אלול חורפי במיוחד לאחר שנה מעוברת, הפריך את המחשבה הזו. לא יכולתי להתעלם מהעובדות – ארבעים היום שמשה עלה להר בפעם השלישית – מכט' אב עד לאחר יום הכיפורים, הימים בהם המלך בשדה נגיש לכל, הפכו עבורי לימים של התבוססות בשדה קטל, מוקשים התפוצצו תחתי ללא הרף, נפלתי תמיד שדוד, לעיתים הצלחתי להמתין קצת יותר זמן, עד שהסתיימו... שמעתי את 'סלחתי כדבריך', ולשנה הבאה בירושלים הבנויה ולא יכולתי לשאת את עצמי, בכי התמרורים בתפילה זכה צימרר אותי, נרגעתי רק כשחזרתי לשם שוב. הרגשתי שיש בימים הללו משהו נוסף. החברים 'בשמור עינך' ידעו להסביר לי מהו 'המשהו הזה' – החבר'ה הנהדרים שם פשוט ידעו מי אני מבלי שהכירו אותי, לבטים שגרו במוחי וליבי מיום עומדי על דעתי, קושיות קיומיות, קיבלו מענה מיידי, המלאכים הללו חלקו איתי את הנסיון האישי שלהם. לא הטיפו לי מוסר, לא הבטיחו לי גהינום, הסבירו לי בפשטות ש"הבעיה" לא דומה בכלל לבעיה של הדור, זו לא עבירה בלבד, יש באמת ערך מוסף לימים הנוראים, פחד. אתה פשוט מרגיע את הפחד שלך עם מה שגרם לך אותו מלכתחילה, כך אמר לי אחד מהם, אחרי עוד סשן של "אתם וההמצאות של דור שלישי וחצי", והמשיך: תגיד, גם לחוזר בתשובה שעכשיו התחיל להניח תפילין ועושה את הצעדים הראשונים בשמירת כשרות, טהמ"ש ושבת, מסבירים איזה עונשים מחכים לו שם למעלה על כל התרי"ג שעבר? תאמר לי, הוסיף, הולכים איתו לדיר ולרפת בכדי שיבחר את כל האשמות, החטאות והעולות בכדי שידע מה עשה ועל מה יש לו לכפר? עזוב את זה עכשיו! זה לא מועיל, רק מזיק. גם אם אתה זקוק לתשובה כמו כל יהודי, זה, עכשיו, לא הזמן. הרהורי "התשובה" הללו שולחים אותך שוב לשם, מספיק. הקשבתי לו, זו הסיבה שלאלול הזה יש 'מה נשתנה', איני מחליט על דעת עצמי, אני מתייעץ, הציעו לי להתמקד במה שאני יכול להכיל עכשיו, במה שצריך להעשות על ידי כדי שלא אפחד, זה לא שכנוע עצמי שגוי, זו הכרת העצמי. אני לא מספר לעצמי סיפורים כדי שאאמין להם, אני זקוק לבורא עולם, ואני לא מצליח להתחבר אליו דרך פחד ויראה. מה עדיף, שאשאר מרוחק ממנו? אני לא יכול. השתכנעתי שהמצב שלי הוא כמו של עולי בבל בבנין בית המקדש השני, בתוך שבעים שנה מעת שהגלם נבוכנדצר בבלה, הם שכחו כמעט הכל, אפילו שיש דבר כזה שנקרא ראש השנה, עומד לו נחמיה (כדאי לקרוא בפנים - פ"ח) ומספר להם שיש כזה יום, רגעים אחרי שהתחיל להסביר להם מהו היום הזה, הוא עצר, יותר נכון בכים הנורא עצר אותו, לא נותר לו אלא להרגיעם,"אכלו משמנים ושתו ממתקים כי קדוש היום לאדונינו", עבורכם זהו יום של שמחה, לא של פחד, ולא בגלל שאינו מפחיד, אתם אינכם יכולים או צריכים כרגע לפחד. חדוות השם היא מעוזכם. לפני זמן, ביום הדין נגזר דיני לחיים, זכיתי והכרתי את 'שמור עיניך', שם למדתי להפסיק לפחד, ולהתחיל לאהוב.
|
|
|
קולוות של החלמה |
|
|
לעולם לא אפול עוד...
ניסיתי לתרגם את זה לעברית אבל זה לא יצא כל כך מוצלח. בכל אופן, הרעיון הוא "לעולם אל תאמר לעולם לא". במחלה שלי יש לכך משמעות הרבה יותר חשובה ויסודית שמשמעותה שאסור לי לומר שניצחתי את המחלה והנפילות הן לחלוטין נחלת העבר ולעולם יותר לא אשוב ליפול. יתירה מזו, ועד כמה שזה יישמע מוזר, הגישה הזאת של "לעולם לא עוד" היא חלק מהמחלה. המחלה שלי המורכבת משלל גישות חולות (הנובעות כמובן מפגמי אופי) כוללת בתוכה מאפיין חשוב הנקרא הכחשה, מה שמאפשר את המשך קיומה של המחלה עוד ועוד. אז אחרי (כמעט) כל נפילה, הבטחתי שלעולם לא עוד! נשבעתי, נדרתי, הבטחתי, כתבתי, בכיתי ובחירוק שיניים ידעתי שזהו, אני עם התאווה סיימתי. מחקתי כמובן את ההיסטוריה, זרקתי את המודם לפח, קרעתי לגזרים את המגזינים וכן הלאה, כל זה רק כדי למצוא את עצמי בתוך זמן קצר (לעתים דקות) מנסה לחבר את גזירי המגזין, מבקש שוב סיסמא לאתר הפורנוגרפיה ומחבר שוב את המודם. היו פעמים שזה החזיק מעמד קצת יותר מאשר כמה דקות, ואז ההכחשה הרקיעה שחקים. אם הייתי נקי נאמר יומיים ורבע כבר הייתי משוכנע בכל ליבי שהפעם זה רציני. ואם הוספתי לכך גם תפילה בכוונה במניין אחרי טבילה במקווה ולימוד שיעור חיזוק באשמורת הבוקר בחודש הרחמים והסליחות מתוך הכנה לימים הנוראים - אז כמובן הספקתי לשכוח בכלל מהנפילות, ופורנו זה איכס, ותאווה זה לא בשבילי, ומי בכלל רוצה להסתכל על זה. לאן כל זה הוביל אותי? אל התאווה כמובן. כי ההכחשה הייתה דלק חשוב מאוד בהמשך השימוש בתאווה. ואז התרסקתי והגעתי לקרקעית, ושם כבר ידעתי שאני בבעיה, והיה ברור לי שאין בכלל מה להבטיח ש"לעולם לא עוד", כיון שזה בדיוק הפוך ולעולם יהיה עוד ועוד. אופס, זה כבר היה עולם אחר לגמרי. אם אני עומד בפני בעיה שלא עומדת להיעלם, אז אולי צריך לעשות משהו בנידון. ו"משהו" הכוונה לא שוב אותם דברים שעשיתי שוב ושוב כאשר כל פעם אני מקווה שהתוצאה תהיה שונה למרות שהתוצאה היתה תמיד אותו דבר בדיוק. והגישה הזאת לא אמורה להשתנות אף פעם, כי ביום שבו אני יאמר לעצמי "לעולם לא עוד", זה יהיה היום של תחילת הסוף. ביום שבו אשתכנע שניצחתי את המחלה ואחזור לגישות החולות הישנות שלי ולהכחשה של המצב האמיתי שלי - אחזור גם אל התאווה. אשתי שאלה אותי האם היא יכולה להיות בטוחה שלא אפול יותר. התשובה שלי היתה שלא, אין כזאת ערבות. אני כן יכול להתחייב לעשות היום את הפעולות הנכונות ולהתפלל לה' שישמור אותי נקי. מה יהיה מחר? אין לי מושג. לומר שבודאי לא אפול יותר? - לא שייך בכלל. זה לא שאני חושב שהתאווה היא אופציה עבורי, אבל אני יודע שהמציאות היא שאני אדם חולה, והתאווה תמשיך ללוות אותי עד סתימת הגולל אחרי מאה ועשרים.
|
|
|
מבט מהמקורות |
|
|
אור על ראשו
ועוד כ' הח"ח (נדחי ישראל פכ"ג) בשם הספרים הקדושים, "מי שמתגבר על יצרו בדבר ערוה זוכה ומאיר אור גדול על ראשו מן השמים, ובדורות הראשונים היו רואים זה בעיניהם, וכך איתא בסנהדרין (דף לא:) באחד שנתגבר על יצרו וכשהיה יוצא לשוק היו רואים שאור דלוק על ראשו מן השמים".
|
|
|