האם יש סיכוי?
חבר חדש כותב בפורום:
שלום.
אני לא מאמין. איך הגעתי למצב כזה?
אני נחשב הכי דוס בשכונה, למדתי בישיבות הכי טובות, יש לי מלא חניכים שמעריצים אותי, אני כבר באוניברסיטה, אחרי שירות הכי משמעותי שיש, במקום שכל אחד רוצה להיות, יש לי חברה, אנחנו די רציניים, ב"ה הולך טוב ואנחנו שמחים בכך,
אבל-
אני נופל.
ונופל.
ויורד יותר מטה.
כבר הגעתי למקום הכי שפל שיש.
קמתי מאות פעמים.
ושוב נפלתי.
זה, אני מרגיש אבוד. אפילו חשבתי להתאבד. איך מהמקום הכי מושלם בעולם אני נמצא במקום הכי רדוד בעולם? די, נמאס! איך יוצאים מזה? אין לי עם מי לדבר. בטח לא ההורים וגם חברים לא מצאתי. אני אדם פשוט שלא מצליח להתמודד. בכל שאר הדברים במציאות אני מצליח ב"ה, אבל בנקודה הכי חשובה- לא. מרגיש אפס מאופס.
הבעיה שכל פעם שאני נופל, אני ממשיך הלאה, כביכול משדר שלא קרה כלום. גם הסביבה אף פעם לא חושדת. וזה נהיה ריטואל קבוע. נופל וכאילו קם. נופל וכאילו קם. אני עובד על כולם (כולל עצמי) ואין לי איך לצאת מזה.
בבקשה עזרו לי!!! השחתתי את הנפש כ"כ עד שאפילו לבכות אין לי כוח. כל פעם אני רוצה לבכות את מותי הרוחני, אבל נהייתי כ"כ סתום ואטום, עד שאני מפחד שאין תקנה.
אני יודע מה הדברים שתגידו, אני אומר אותם לעצמי אבל בתכל'ס, זה לא עוזר. תאמרו- אל תדאג, אנחנו כאן איתך. אתה לא לבד. אתה תצליח. אין ייאוש. הקב"ה תמיד מחכה לנו שנחזור בתשובה. זה אפשרי וכו'..
לא יודע, מזה כבר 4 שנים, אני שם. עולה ויורד. עשרות פעמים בשנה נופל. עכשיו בתקופה האחרונה הגעתי לשפל חדש. אתם תקוותי האחרונה!
יצאתי עם מלא בנות ותמיד אני מתלבט מה אני עושה. הרי אני שקרן ורמאי ולמה שמישהי תרצה להתחתן איתי??
ב"ה עכשיו יש לי קשר טוב. אבל אני הורס אותו!!!! איך אני מתקן את השברים??? אני גם מתלבט האם לספר לה או לא. מצד אחד, אני רוצה שבאמת תכיר אותי ולא תחשוב שהיא מתחתנת עם צדיק יסוד עולם. מצד שני שמעתי בנות שאומרות שהן מעדיפות לא להכיר את הצדדים האלו של בעליהם (כל עוד הם חזרו בתשובה והשתחררו מן החטא). אני לא בתשובה. רק נופל. ואיך אומר לה?
חבר ותיק מגיב:
שלום חבר יקר וברוך הבא,
אתה כותב: "אני יודע מה הדברים שתגידו. תאמרו - אל תדאג, אנחנו כאן איתך. אתה לא לבד. אתה תצליח. אין ייאוש. הקב"ה תמיד מחכה לנו שנחזור בתשובה. זה אפשרי וכו'...". אז זהו שאני לא עומד לכתוב לך שום דבר מהדברים האלו שכתבת כאן, ולמעשה הדברים שאני עומד לכתוב לך הם כמעט ההיפך המוחלט של מה שכתבת.
אתה בעצם כותב שתי נקודות: אחת היא על כך שאתה בעצם לא לבד ואנחנו איתך, והשניה על כך שזה אפשרי, אבל אני חולק על שתי ההנחות שלך. א. אתה באמת בודד כעת. ב. זה באמת לא אפשרי.
תגיד כעת: מה באת לייאש אותי? אז זהו, שלא. הדברים שכתבתי הם רק השורה הראשונה, כיון שהם מתייחסים למצב העכשוי, אבל אם תהיה מוכן לעשות גם מעשים ופעולות אחרות, תוכל להפסיק את הבדידות וגם להפסיק את הנפילות.
גם אני הייתי בודד, ולא ארבע שנים כפי שאתה כותב אלא עשרים שנים. מגיל 10 בו גיליתי את האוננות - הייתי בודד. לא יכולתי לדבר על זה עם אף אחד וסבלתי בשקט - ולבד, תמיד לבד. גם כשהגעתי לכאן לפורום וקראתי לעצמי "זלמן" והתכתבתי עם כמה ניקים אנונימיים נוספים זה לא הפסיק את הבדידות שלי. אבל כשהייתי מוכן לדבר בטלפון עם אדם אחר ואחר כך להשתתף בקבוצה טלפונית ואחר כך להשתתף בקבוצה חיה - שם נגמרה הבדידות שלי. היום יש לי עשרות ומאות חברים שאיתם אני יכול לדבר על הבעיה שלי ולשתף אותם במה שעובר עליי, אז היום אני כבר לא בודד.
וכך גם במשך עשרים שנה ניסיתי להתמודד עם הבעיה שלי, אבל זה תמיד נידון לכישלון ותמיד נפלתי. זה היה כמו לטפס על קיר חלק - לא משנה כמה ניסיתי, זה אף פעם לא הצליח. גם אני ניסיתי לשכנע את עצמי ש"הפעם זה יצליח", וכמובן שכל פעם היתה "הפעם האחרונה", אבל זה היה עבודה בעיניים - של עצמי.
ואז הגעתי לכאן ואמרו לי שיש לי טעות. לבד זה בלתי אפשרי לנצח. אין מצב. נכון, אלוקים לא נותן לאנשים נסיון שהם לא יכולים לעמוד בהם, אבל זה לא אומר שיש לנו כח לעשות את זה לבד. יכול מאוד להיות שבניסיון הזה אנחנו צריכים לעמוד כשאנחנו ביחד. בדיוק כפי שאדם בודד לא יכול להתפלל במנין גם אם הוא מאוד רוצה, ואין לו ברירה אלא לצאת למקום שיש בו לפחות עוד תשעה יהודים. אחרת, לא משנה כמה הוא רוצה לקיים את המצוה - זה פשוט בלתי אפשרי.
אז הגעתי לקבוצות ומצאתי עזרה. בהתחלה עזרה של אחרים ואחר כך גיליתי שזה לא מספיק ואני צריך את העזרה של אלוקים. זה אולי יישמע לך כעת "סיסמאות", אבל אני מציע לך להישאר כאן, לקרוא, לכתוב ולשאול, ותגלה שגם אתה יכול. לא לבד - ביחד.
לקריאת הדיון המלא בפורום לחץ כאן