מייל זה מכיל תמונות, אם אינך רואה אותם - הצג בדפדפן. |
|
||
|
||
. | ||
לא נשכח ולא נסלח
טוב, מה עושים עם העבר שלי? הדחף הכי בסיסי הוא: לשכוח מהכל ולהתקדם הלאה בחיים. השאלה היא האם זה הדבר הנכון לעשות. אולי דווקא הזכרון יגרום לנו ש"לעולם לא עוד"? אז אני בפירוש לא בא לשלול אף אחת מהגישות, וכמו כל דבר טוב או רע בחיים - צריך קצת מכל דבר. גם מלח צריך כדי שהארוחה תהיה טעימה, ולפעמים מערבבים אפילו מלח וסוכר באותו מאכל. את המינון כל אחד יקבע בעצמו, אני רק מנסה לברר עם עצמי את הנושא בכללותו. הפתיח ל"ספר הלבן" שהוא אחד הספרים החשובים בתכנית הצעדים להחלמה מהתמכרות למין (בשונה מהספר הגדול שנכתב לאלכוהוליסטים ולא שינו בו אף מילה גם כאשר לומדים אותו בתכנית של החלמה מתאווה או מכל סוג אחר של התמכרות), הוא סיפור אישי של אחד המכורים הראשונים שהבין שניתן להשתמש בשיטה של האלכוהוליסטים כדי להיגמל מהתמכרות למין. את הסיפור שלו הוא פותח כך: איך זה היה? אני מקווה שלעולם לא אשכח, כי אם אשכח, אני עלול לחזור בדיוק לאותו מקום ולחשוב שאני יכול שוב להתאוות כמו ג'נטלמן. אתם מבינים, אני מכור למין, שיכור מין שמחלים. זה כמו אלכוהוליסט, אלא שהסם הוא תאווה מינית במקום משקאות חריפים. עבור אלו שאינם מכורים והם סתם בחורים טובים עם יצר רע - לא צריכים את מה שאני צריך. עבור מי שמכור כמוני - כדאי לבדוק מאיפה הגיעה הדעה הזאת שצריך לזכור ולא לשכוח את העבר המגעיל שלי. אז זהו, שהדברים האלו נמצאים בכל מקום בחיים שלנו. הנה מתחילה ההגדה של פסח לספר לנו את סיפור יציאת מצרים, והיא בוחרת לפתוח דווקא בכך ש"מתחילה עובדי עבודה זרה היו אבותינו". למה זה נוגע? מי רוצה לזכור את העובדה שאבא של אברהם אבינו היה עובד אלילים? אבל אם נשכח מאיפה באנו - לא נדע לאן ללכת. אז גם בליל הסדר, כאשר כולנו בני מלכים "ועכשיו קרבנו המקום לעבודתו", אנחנו נזכרים במה שהיה "מתחילה" וההתחלה הזאת לא היתה נעימה כל כך. הייתי מעדיף לשכוח אותה ולהתחיל מאברהם, אני לא רוצה לזכור את מה שהיה לפני כן. אבל אין לי ברירה אחרת. זה לא נושא תיאורטי. בכלל לא. לפני שבוע היה לי יום קשה, היה קשה לי לוותר על התאווה, ומאוד רציתי קצת מהסם הטוב והחזק הזה. ניסיתי להיאבק בשיטות הישנות שלי, והבנתי שאני לא יגיע לשום מקום בדרך הזאת. עצרתי את החיים, ופשוט נזכרתי איך אני מרגיש כאשר גל התאווה ממש תוקף אותי אחרי שהרשתי לעצמי "כוסית אחת" של תשוקה ותאווה. יכולתי לראות את זה בעיני רוחי, יכולתי להרגיש בכל ליבי את ההרגשה המשתקת שאומרת לי שלמרות כל ההסברים השכליים - אין לי שום סיכוי, ואני הולך לקראת הנפילה. ניסיתי "לחיות" מחדש את אותה הרגשה מקפיאה בה אני לוחש לעצמי שאחר כך אתחרט על זה, אבל אני יודע שזה לא יעזור וזה רק עניין של זמן עד שאני שוב בפורנו או בדברים גרועים מזה. וזה היה מפחיד כי הרגשתי ממש איך זה יכול להתרחש שוב בלי שום בעיה, ובעיקר בגלל שידעתי שאם הגל הזה יגיע - אני אפול ולא יעזרו לי כל הימים ש"צברתי" בשפיות. ואז נכנעתי. כאשר ידעתי והרגשתי מה עובר עליי כאשר אני מרשה לעצמי רק קצת לשטוף את העיניים - הבנתי שוב את עומק הכישלון שלי במאבק מול עצמי, מול התאווה, ונכנעתי. ידעתי שאני לא יכול להילחם, ולא היתה לי ברירה אלא לוותר על התאווה, לוותר גם על מבט חטוף אחד ברחוב. וכאשר הרגשתי את הכניעה הטוטאלית בפני התאווה, הרמתי טלפון לחבר וביקשתי עזרה. רק כאשר הבנתי שוב שאין לי שום סיכוי מול עצמי, רק אז הייתי מספיק שבור כדי להיות כלי שלם ולהתחיל לדבר עם ה' באמת. ידעתי בידיעה מוחשית שבלי עזרתו של אבא שבשמים - אני לקראת נפילה נוספת. ולכן אני מקווה לא לשכוח את העבר שלי. אני מקווה לזכור טוב טוב את המצבים בהם אני חסר אונים מול עצמי, כדי שלא אצטרך תזכורת כואבת מאוד לכוחה של התאווה ולחולשתי מולה. זלמן זלמן הוא מנחה הפורום שלנו. ניתן לקרוא את סיפורו האישי בלחיצה כאן.
|
||
___________________________________ מתוך פרק ד בספר "אשיב ממצולות" מאת הרב יהושע שפירא. להשיג בישיבת רמת גן: 03-6748424; www.yrg.org.il
פרק ו – הוא ישופך ראש – המשךכשמתמכרים למשהו – עושים הכל בשביל להמשיך להאמין בו. ההתמכרות באה כיוון שיש שבריר שנייה שבו נדמה שתפסת את עמוד האור, והוא בא בחינם – שלא כמו תענוגות שבקדושה שבאים בעמל ובזמן ממושך. בכל פעם שמתנסים ברגע הזה, מתמכרים יותר לאפשרות להשיג תענוג מיידי כל-כך, ובמקביל משחיתים את יכולת הנפש להאמין בתהליכים אמיתיים, לחכות בסבלנות ולבנות תענוג איכותי. בדומה לנזק החינוכי של הטלוויזיה שמספקת עושר מדהים כל-כך של גירויים וחוויות, תחושות ומסרים רדודים וגם כביכול עמוקים, והכל 'אינסטנט' – מוגש בכפית אל הפה. צופה מכור מאבד את היכולת להצמיח מתוכו דברים בעמל איטי ואמיתי. לבני נוער המורגלים לכך, קשה הרבה יותר, למשל, להבין את התענוג של לימוד הגמרא המורכב מפרטים רבים ההולכים ומתמזגים יחד מתוך עמל ממושך, שרק דרכו מורגש התענוג. הם אינם מבינים שתוצאה שאינה נולדת מעמל אין לה משמעות (לכן כשאחד עמל על סוגיא ומסביר את מסקנותיו למי שלא למד אותה בעצמו – רק הראשון מרגיש באמת את התענוג מהבנת הסוגיא, ואילו השני אינו נכנס לזה כלל). נחזור לעניין – כשאדם רוצה להיות דווקא צדיק גמור, קשה לו להיות בעל תשובה. על כן ראוי לו לאדם שתמיד ישים אל לבו את השאיפה להיות בעל-תשובה שקוע ברעיון התשובה ושואף להתגשמותה המעשית, ואז תוכל תשובתו להרים אותו למעלה, עד מדת צדיקים גמורים, ולמעלה מזה. אדם צריך להזדהות עם התפקיד שלו, כדי שיוכל לעשות אותו מתוך שמחה וחיות. עד שלא ישתחרר מהדימוי שהוא בעצם צדיק, שזה לא מתאים לו העסק הזה של ניסיונות וחזרה בתשובה, הוא מעכב בצורה לא מודעת את תשובתו.עניין זה נזכר ע"י כל גדולי ישראל, וכך אומר הרמב"ם[1]: וכן ינהוג להתרחק מן השחוק ומן השכרות ומדברי עגבים, שאלו גורמין גדולים, והם מעלות של עריות. ולא ישב בלא אשה, שמנהג זה גורם לטהרה יתרה. גדולה מכל זאת אמרו יפנה עצמו ומחשבתו לדברי תורה וירחיב דעתו בחכמה, שאין מחשבת עריות מתגברת אלא בלב פנוי מן החכמה, ובחכמה הוא אומר "איילת אהבים ויעלת חן דדיה ירווך בכל עת באהבתה תשגה תמיד"[2]. יש הרבה עצות איך להימנע מנפילה, וכולן טובות וחשובות. אך יש עצה אחת שהיא 'נוק-אאוט' ליצר הרע ושוברת את כוחו לגמרי – להשקיע את עצמך בתורה. עסק התורה צופן קדושה עצומה הפועלת בתוך הלומד במודע ובלא-מודע, מוחה את רשמי החטא ומנתקת את אחיזתו בנפש. מבחינת התענוג שבה – תענוג שכלי אמיתי הוא התענוג החזק וה'תופס' ביותר, מי ששקע פעם בסוגיא יודע זאת בוודאי, ואין כמותו להוות משקל נגד לתענוג החטא. יש בתורה רוח חיים שפוקחת את העיניים וגורמת לפיכחון מתאוות העולם הזה והבליו, מ'רוח השטות'[3] שנכנסת בחוטאים וגורמת להם לנהוג בשיגעון. אמנם חכמת התורה והעונג המתלווה אליה הם טפלים לעיקר מהותה של התורה – המאור האלוקי שבה מחזרינו למוטב. איתא בספרים דעיקר תיקון למי שנכשל ח"ו בזה [ - הרהורי עבירה וראיית קרי] שיתחזק מכאן ולהבא בימי חייו בלימוד התורה, וזכות התורה תגין עליו. וכדאיתא במדרש תנחומא: אם חטא אדם ונתחייב מיתה לשמים מה יעשה ויחיה? אם למוד לשנות פרק אחד ישנה שני פרקים, ואם למוד לשנות דף אחד ישנה שני דפים. (ואם אינו יודע ללמוד יתעסק עכ"פ במידת הצדקה והחסד ויחיה, כמו שנאמר: 'רודף צדקה וחסד ימצא חיים צדקה וכבוד' עי"ש במדרש), ועיקר לימוד התורה יהיה על-מנת לקיים...[4] ... והתורה תטהרנו, וכמו שאמרו חז"ל על הפסוק: "יפוצו מעינותיך חוצה": 'נמשלו דברי תורה למעין – מה מעין מטהר את הטמאים אף התורה מטהר את ישראל'[5], ואיתא בזוה"ק פרשת קדושים: "לא איתדכי בר נש לעלמין אלא במילי דאורייתא בגין ד"ת לא מקבלין טומאה, בגין דאיהי קיימא לדכאה לאילוּן מסאבי, ואסותא באורייתא משתכחא, דכתיב: 'יראת ה' טהורה עומדת לעד'"[6] ע"ש עוד.[7]
[1] הל' איסורי ביאה כב, כא. [2] משלי ה, יט. [3] סוטה דף ג ע"א " אין אדם עובר עבירה אא"כ נכנס בו רוח שטות". [4] משנה ברורה סימן תרטו ס"ק ג. [5] ספרי דברים מח. [6] זהר פר' קדושים דף פ ע"ב. תרגום הסולם שם: "אין האדם נטהר לעולם אלא בדברי תורה, משום זה, דברי תורה אינם מקבלים טומאה, משום שהיא עומדת לטהר הטמאים, ורפואה נמצאת בתורה". [7] משנה ברורה בשער הציון שם. |
|
אם רצונך שנסיר אותך מהרשימה