מייל זה מכיל תמונות, אם אינך רואה אותם - הצג בדפדפן. |
|
||
|
||
. | ||
במעלה הסולם
ג' כותב: השלמתי היום את מכסת 90 הימים ואני נרגש. לא חלמתי שאצליח להחזיק מעמד 90 יום ברצף בלי למעוד, אבל בזכות החברים ב-GYE , הצלחתי. היצר הרע הזה, אפילו ביום האחרון הוא ניסה להפיל אותי. במצבים אחרים הוא בוודאי היה מצליח, אבל לא עם חברים נהדרים כמוכם! תודה לכם, GYE ! רש"י מספר לנו על סולם יעקב, כי מחצית הדרך במעלה הסולם שעליו חלם יעקב הייתה מעל בית המקדש. השאלה שעלתה בי כשקראתי את זה הייתה – מה המשמעות של זה בשבילנו? והתשובה שחשבתי עליה באה בצורת סיפור, שמסופר בשמו של הבעל שם טוב. הסיפור מספר על מלך, שהבטיח לתת את בתו למי שיצליח לטפס לראש בניין עצום בן 100 קומות. המון אנשים התחילו לטפס במדרגות, אבל מתישהו אפסו כוחותיהם. החזקים הגיעו לקומה 40, אחדים אפילו הגיעו ל-45, אבל אז התעייפו והתייאשו. רק אדם אחד שהגיע לקומה 45 וכבר עמד להתייאש חשב לעצמו, אם אמלך ביקש לטפס עד לראש הבניין, זה חייב להיות אפשרי. הרי לא יכול להיות שהוא נתן לנו משימה שאיש לא יכול למלא. ועם המחשבה הזאת בראשו, הוא המשיך וטיפס עוד חמש קומות. כשהגיע לקומה 50, הוא ראה שהמדרגות הסתיימו ובקצה עמדה מעלית. הוא נכנס למעלית וזו נשאה אותו בן רגע לקומה העליונה. המלך רק רצה לראות מי יבטח בו באמונה עיוורת, ולאדם הזה הוא עזר. זה השיעור שיש ללמוד מסולם יעקב. אתה מנסה לטפס למעלה? פשוט תעשה כל מה שביכולתך, גם אם זה נראה בלתי אפשרי ואתה כבר משתוקק להרים ידיים. בטח בהשם, שאם נתן לך את המשימה הזאת, תצליח לעמוד בה. וברגע שאתה עשית את החלק שלך – בדומה להגעה לאמצע הסולם – אז עשית את החלק שלך, והשם עכשיו יעשה את חלקו. ורש"י אומר לנו, שאמצע הסולם מקביל לבית המקדש, כלומר, המעלית של השם תחכה לנו שם ותיקח אותנו ישר לפסגה. מי ייתן וכולנו נמשיך תמיד לטפס למעלה.
|
||
_____________________________________________________________________ מתוך פרק ד בספר "אשיב ממצולות" מאת הרב יהושע שפירא. להשיג בישיבת רמת גן: 03-6748424; www.yrg.org.il
פרק ו – הוא ישופך ראש – המשךחשוב מאוד להעיר: כל אחד נמצא במדרגה אחרת בעסק התורה שלו, לכל אחד יש בעיות מיוחדות ויכולות מיוחדות. כשאנו באים למצוא מפלט בתורה, חשוב שהבעיות בלימוד לא יהוו מכשול ויפלטו החוצה את המבקש מפלט. ישנם שיכולים לשקוע דווקא בחלק האמוני והפנימי של התורה, ומתקשים למצוא את התענוג שבלימוד גמרא. אמנם כשעוסקים בהדרכות להתפתחות בלימוד – אין לוותר על הגמרא, אלא לעמול ולמצוא דרכים שונות, ולאט לאט ייבנה קשר וחיבור גם אליה. אך כשפונים אל הלימוד כדי למצוא בו רפואה לשעמום ולחטא, אין מקום להעמיס קשיים נוספים, אלא יש פשוט להכיר כל אחד את מקומו בלימוד, ולעסוק דווקא "במקום שלבו חפץ"[1]. רק כך תיבנה אפשרות של "באהבתה תשגה תמיד". כשאדם בא כולו עייף ופצוע אל בית המדרש, והוא מקיים מה שאמרו חז"ל "אם פגע בך מנוול זה (יצר הרע), משכהו לבית המדרש"[2], עליו למשוך אותו לשטח מוכר וביתי – אחרת גם שם יתגברו הרהורי החטא. ללמוד מה שאוהבים זה הכי חשוב עכשיו[3]. בעיה קשה יותר יש לבחורים שלימוד מתוך ספר אינו הצד החזק שלהם. אנשים מעשיים יותר, שצריכים להרגיש שהם עושים משהו בידיים, שאוהבים חקלאות, ספורט או דברים דומים, גם הם זקוקים לאורה של תורה כדי לזכך את נפשם. על כן הם צריכים לבנות סדר יום שמוצא חן בעיניהם, שמאתגר אותם, שיהיה בו לימוד נוגע ומחייה משולב עם עשייה מהסוג האהוב עליהם, ו"יפה תלמוד תורה עם דרך ארץ, שיגיעת שניהם משכחת עוון"[4] למעשה: בטלה ושעמום הם אויב מספר אחד. צריך לבנות עולם חדש שימלא את הנפש וימנע את הגלישה הבלתי נמנעת בחזרה לבוץ. לכן: "באהבתה תשגה תמיד" – לימוד תורה במקום שליבו חפץ ובאופן המתאים לכל אחד לפי טבעו.
|
|
אם רצונך שנסיר אותך מהרשימה