מייל זה מכיל תמונות, אם אינך רואה אותם - הצג בדפדפן. |
|
||
|
||
. | ||
עכבר לכבוד שבועות
מאת: אדם יסודו (מעפר) כל אחד מאתנו וחולשותיו. אצלי, בין שאר החולשות שזכיתי בהם ב"ה, יש את הלחץ מחג השבועות, למה שבועות אתם שואלים? ובכן, חג שבועות עושה לי רע באופן מיוחד. יש בו קוקטייל של חג עם שלל גווניו, בנוסף יש את העניין של הלילה, להיות ער בלילה זה דבר נחמד לפעמים, אבל לא כ"שחייבים" פה נכנס "מר לחץ" לתמונה, ובגדול. אני בטבעי, כשאני חייב לעשות משהו מתחילים כל המנגנונים לעבוד בדיוק בצורה הפוכה (בחסות ידידי היקר "חוק מרפי") לצורך העניין. אם בליל שבועות צריך להישאר ער בלילה, אין מצב שאני יירדם בערב החג. למה? לא יודע. אבל זה המצב. מה עושים כשבכל זאת אין ברירה? (יש ילדים ב"ה. שמה לעשות, יש להם שאיפות בלעה"ר ויש להם גם חברים, ולחברים יש הורים, שמה לעשות מתפללים באותו בית כנסת שלי וגם שכנים שלי וכו' וכו' עניינים מורכבים...) הרי חג שבועות הוא יום גדול לא? ונוהגים להיות ערים בלילה. אז ערים בלילה. וכמובן משתדלים ללמוד כמה שאפשר. (אם כבר ערים) הבעיה הקטנה היא הלילה, הסיפור הרציני מתחיל ביום. עם כל העייפות והבלבול. תפילה, קידוש, שינה, סעודה, שינה, סעודה, (שכחתי משהו?) בקיצור, סדר יום משוגע. השנה זכיתי ב"ה לאורחים רבים בחג, ובנוסף לאורח חשוב נוסף. אורח שרק השנה נודע לי כי הוא נמצא אצלנו מזה שנים, אך משום מה לא הבחנתי בו עד היום. שמו בישראל נקרא "עכבר" ולמי שלא יודע, זהו שם קוד למצבים בעלי סיכון מיוחד לנפיצות יתר, או בלשוננו "סיכון לנפילה". בצה"ל ישנם שמות קוד למצבים מיוחדים. כמו למשל הודעה על קוד "חניבעל" פירושה היערכות למצב של חטיפת חייל. כשאר מוכרז בכל הרשתות הקוד, יודעים כולם כי המצב בעל סיכון מיוחד ויש לנהוג בהתאם. עצם המודעות היא כבר חלק מהפיתרון. קוד "עכבר" פירושו: ע-ייפות , כ-עס, ב-דידות, ר-עב. לא צריך כמובן להחמיר ולהיות בכל המצבים יחד, כל אחד מארבעת מצבים אלו יש בו נקודת תורפה, בה נכנסים כל מיני מרעין בשין. ובכן ידידי, לקראת צהרי חג השבועות הוכרז קבל עם ועדה קוד "עכבר" וכל כך למה? הסיבה היא, שלאחר לילה של תיקון ולימוד (לצערי, יש לי הרבה מה לתקן, לא כן?) לא יכולתי לישון מי יודע מה בבוקר, (הילדים, האורחים, וכו') ובשעת צהריים לקראת הארוחה, אני מרגיש את העכבר מטפס לי ממש לתוך הגרון. לא אלאה אתכם ידידים כאחים, אבל אני מרגיש בתוכי כיצד סיר הלחץ מתחיל לבעבע ואני רוצה עוד מעט לאבד שליטה . רבש"ע, היום חג ויש מצווה לשמוח "ושמחת בחגך", יש מצווה גם לשמח את האישה והילדים, ואיך שכחתי יש גם איסור לכעוס, "כל הכועס כל מיני גיהנום שולטים בו" והעיקר העיקר (בלי לזלזל בשאר הדברים) אני לא רוצה ליפול למצבים של אבדן שליטה. אני פונה בליבי לבורא עולם ומבקש, "אנא תן לי את הכוח לשמוח בחגך, תן לי את השלווה לקבל את מה שיש במנוחת הנפש, לא לצאת מהכלים" אני מחליט להרפות, ומה שלא יהיה אני זורם.
בעבר, ממצב כזה לא הייתי יוצא בשלום, הייתה איזו התפרצות של כעס, של לחץ, שהייתה הורסת לי את החג. אבל היום זה היה אחרת. עם כל העייפות והפתיל הקצר, התגברתי. וראה זה פלא. עברו כמה דקות ואני שכחתי כי רק מקודם כמעט נגמר לי המסלול באמצע ההמראה... הכל עבר על מי מנוחות ב"ה. ללמדך, שאנו שופטים האם המצב הוא גרוע או לא. ועל זה אמר הבעש"ט שבשבועות היה יום ההילולא שלו. אדם נידון בראש השנה, ונידון בכל יום. שתי אמרות סותרות לכאורה. רק לכאורה. אדם נידון בכל יום, כיצד הוא מקבל ומתמודד עם מה שנגזר בראש השנה שיקרה לו בכל יום. אנחנו קובעים כיצד נעבור את כל המצבים בחיינו. לכל המודאגים, העכבר נעלם ב"ה, ללא עקבות.
|
||
____________________________________________
מתוך פרק ד בספר "אשיב ממצולות" מאת הרב יהושע שפירא. להשיג בישיבת רמת גן: 03-6748424; www.yrg.org.il
פרק ו – הוא ישופך ראש – המשך
ועכשיו, לרמת המעשה: א. הימנעות מניסיוןאיך נלחמים? הניסיון הוא קודם כל ברחוב, לפעמים בבית, והרבה גם בתוך הראש. בכל הזירות האלה צריך להתנהג כמו שאמרו חז"ל "הרחק מן הכיעור ומן הדומה לו"[1]. קודם כל להימנע ולתכנן איך לא להגיע לידי ניסיון – ונביא כמה דוגמאות נפוצות. הגמרא[2] אומרת שאם יש שתי דרכים להגיע למקום שצריך, ואחת מהן יותר פרוצה אסור ללכת בה. רובנו גרים בעיר, וזה עסק מסובך, יציאה לרחוב היא דבר הדורש שיקול דעת, עד כמה הוא נצרך, מתי ובאלו מקומות. כך גם בבית – אם יש טלוויזיה ונוצרים מצבים בעיתים כאלו או אחרים, יש לתכנן באלו שעות נמצאים בבית, ובמיוחד בחופש הגדול (או בבין הזמנים). כדאי מאוד לתכנן טיולים, עבודות ביש"ע, להדריך בקייטנות, להשתתף בישיבת בין-הזמנים וכדומה. העיקר הוא למצוא אלטרנטיבה, לא להכניס את עצמך למצב שבו הכישלון קרוב. עיקר הלחימה – לא להגיע לניסיון ואז להילחם, אלא להילחם כדי לא להגיע לניסיון, הדבר נעשה על ידי תכנון וצפייה מראש של מצבים בעייתיים, ועל ידי הימנעות משעמום – המביא לידי חטא. יש היגיון מהותי ופנימי בדרך שמורים לנו חז"ל להימנע מניסיונות. "אוי לי מיצרי ואוי לי מיוצרי" – ישנה התמודדות קשה של שני כוחות סותרים בתוך הנפש. כשאדם שקשה לו עומד מול החטא, אפילו אם הוא מתגבר – נשאר בו טעם מר. יש לו בעיה קשה: רוח השטות שבחטא עדיין תוססת בקרבו וטוענת שהוא בעצם כן רוצה את החטא. הוא לא חטא כיוון שהקב"ה רוצה שהוא יימנע מזה, אבל התאווה עדיין בוערת בתוכו. וזה גורם לו לחשוב שהעניין אבוד, ובעצם לא נוצרה שום התקדמות. נדמה לו שהוא לא הרוויח דבר בכך שעמד בניסיון. הכל כפוי, כי הרצון הוא דווקא לחטוא ח"ו, וכמה זמן אפשר להחזיק מעמד בכפייה?! זו בדיוק המטרה של היצר, ליצור רצף של רוח שטות שתשלוט באדם ותדמה לו שהוא רוצה ומשתוקק לחטוא. ככל שיהיו רגעים רבים יותר של רוח שטות – יעלה בידי הרוב לגבור על מעט רגעים של פיכחון. כך נוצר מצב של "רשעים מלאים חרטות". כי אע"פ שישנן חרטות רבות – אין בהן כוח לגבור על השיגעון שהשתרש באדם. אולם כשאדם משקיע מחשבה איך לא להיכשל מעיקרא, הוא בונה בעצמו יותר ויותר את ההכרה שהוא אינו רוצה בחטא, שזה הרצון האמיתי שלו – ולא כפיית רצונו. יש יותר ויותר רגעים של ישוב הדעת, של צלילות מחשבתית, והאדם מתחיל לחזור לעצמו ולהתפכח מרוח השטות שבערה בו. יש בידו יותר תשובות כשהיא שבה ומתעוררת בתוכו.
|