מייל זה מכיל תמונות, אם אינך רואה אותם - הצג בדפדפן. |
|
||
|
||
. | ||
|
||
למה צריך לכתוב את הצעד הראשון? האמת היא שכאשר הגעתי לתכנית, עשיתי את הצעד הראשון בכלל בלי לדעת שיש צורך לכתוב אותו או למסור אותו. נכנעתי באופן מוחלט והצעד הראשון "השיג אותי" בלי שהיה צורך שאני יעשה אותו. זה היה דבר ברור לחלוטין, ולא היה לי שום ספק שאני "חסר אונים מול התאווה". לקח לי טיפה יותר זמן להבין שגם "אבדה לי השליטה על חיי", אבל גם כאן זה היה די קל וברור. בסך הכל, התרסקתי, הגעתי לקרקעית, זעקתי לעזרה והרמתי ידיים. זה נעשה בטבעיות לחלוטין ולא ידעתי שיש דרך אחרת לעשות את הצעד הראשון. אחר כך קראתי באימייל חיזוק היומי על מישהו שכתב את הצעד הראשון וזה היה חידוש עבורי. לאחרונה - אחרי כמעט שמונה חודשים בתכנית - זכיתי גם אני לכתוב את הצעד הראשון ולמסור אותו בפני הקבוצה. אז מה בעצם עשיתי ולמה הייתי צריך את זה? אשתדל לענות כאן ולכתוב מה ששמעתי מהספונסר שלי, ממה ששמעתי בקבוצות וממה שקראתי בעלון של SA העוסק בצעד הראשון. באופן טכני, כתבתי את השתלשלות המחלה שלי, החל מהשלבים המוקדמים בהם זה עדיין היה מהנה (כמו האלכוהוליסט שנהנה מהשתיה שלו) ועד שזה הגיע למימדים של מגפה שאיימה על חיי באופן הכי ברור שיש. הדגש לא היה על כתיבה של כל דבר שעשיתי אלא על כתיבה של הנקודות בהן היה ברור ביותר שאני חסר אונים מול התאווה והנקודות בהן איבוד השליטה על החיים שלי זעק מעצמו. כך תיארתי את המאבקים שלי נגד התאווה, תפילות, מקוואות, תשובה וכן הלאה - והיה ברור לחלוטין שאני חסר אונים. כתבתי כיצד הייתי משוכנע שהחתונה תפתור לי את הבעיה, וכיצד מיד אחרי החתונה חזרתי לזבל, מה שהראה שאני אכן חסר אונים מול עצמי. וגם את איבוד השליטה על החיים. דברים שאין סיכוי שהייתי עושה עם היתה לי שליטה על החיים. לדוגמא ברור שלא הייתי חושב לחלל שבת, ובטח שלא הייתי מסכן את העבודה שלי. היו שני עובדים לפניי שפוטרו בגלל שנתפסו עושים בדיוק את מה שאני עשיתי, אז אדם נורמלי לא היה חושב לעשות את אותו דבר ולסכן את החיים שלו, אבל אני כן עשיתי את זה כי איבדתי שליטה על החיים. זה בגדול מה שכתבתי בצעד הראשון, ואחרי שעברתי עליו עם הספונסר שלי, גם סיפרתי את הכל בפני חברים בקבוצה. סיפרתי הכל אבל בעיקר את הדברים שאותם לא רציתי לספר לאף אחד. הדברים שבהם התביישתי והעדפתי לשמור רק לעצמי, את הדברים האלו שמתי על השולחן ושחררתי אותם. ומה הרווחתי מכל זה? הרבה דברים אבל בעיקר כניעה. עכשיו, בכל פעם שאני מתחיל להשתכנע שאולי אני לא כל כך מכור, או שאני מתחיל לחשוב שאולי אני כן יכול לבד נגד התאווה - אני פשוט נזכר קצת בחלק מהדברים שכתבתי וקולט שאני חולה מאוד ובעיקר חסר אונים. עצם הכתיבה של ההיסטוריה החל מגיל צעיר ועד היום, הראתה לי באופן הכי ברור שאני מכור ושכל המחשבות שאולי אני לא כל כך מכור הם חלק מהערמומיות של המחלה עצמה. וזה עוזר לי באופן מעשי לחלוטין בכל יום ויום. כאשר אני יוצא לרחוב, אני לא מרשה לעצמי אפילו מבט אחד חטוף כי כעת ברור לי לחלוטין שהמבט הזה יהרוג אותי אז אני לא רוצה אותו. ראיתי חברים שהיו בתכנית תקופה ארוכה ולא הצליחו לעלות על הדרך. כל פעם הם היו נקיים כמה ימים ונפלו שוב, וכן הלאה. לבסוף הם התחילו לעבוד על הצעד הראשון בצורה רצינית ומאז הם נקיים - חסד אלוקים, לגמרי לא מובן מאליו. הצעד הראשון הוא מראה בו אני רואה את עצמי בלי שום דרך לייפות את עצמי ואז אני מודה "הודינו כי אנו חסרי אונים מול התאווה", הודאה פשוטה ועוצמתית במציאות שקיימת בין אם אני מודה בה ובין אם לא. זלמן |
||
ארכיון המייל היומיפספסתם אחד המיילים? מעכשיו אפשר לעבור על כל המיילים היומיים שנשלחו! לחץ כאן
|
אם רצונך שנסיר אותך מהרשימה