מייל זה מכיל תמונות, אם אינך רואה אותם - הצג בדפדפן. |
|
||
|
||
. | ||
|
||
פת בסלו? אבל אני רוצה גלידה שיא הבלבול הזה היה לי בשיחה עם הרב שלי, זמן קצר אחרי שאשתי תפסה אותי. הייתי מבולבל ושבור והשאלה המרכזית ששאלתי את הרב היתה האם בכלל ישנו סיכוי להפסיק? הוא לא הבין את השאלה שלי, לדידו התשובה היתה ברורה לחלוטין ואני רק צריך להסתפק באשתי וזהו, מה יש לי בכלל לחפש בחוץ? אבל באותה מידה שהיה ברור לו שאני יכול להפסיק - לי היה ברור שאני לא יכול להפסיק. הנושא הזה גם עולה שוב ושוב בין החברים, ובדיוק כפי שהחברים שאינם נשואים משוכנעים שהחתונה תוכל לעזור להם, הרי שהנשואים יודעים שהחתונה לא עזרה בכהוא זה. לקח לי זמן של השתתפות בקבוצות ושיחות עם חברים מחלימים להבין שבכלל לא חיפשתי את מה שאשתי יכלה לספק לי. כן, אם אני רעב ויש לי פת בסלו - זה יעזור לי, וכאשר אוכל את הפת הרעב ייפסק. אבל מה אם אני בכלל רוצה לאכול גלידה? זה לא שאני רעב, ממש לא, הרי כעת סיימתי סעודה דשנה ואני מלא ושבע, אבל אני רוצה גלידה! אדם רגיל מן השורה יכול להיות "רעב", לקיים יחסי מין ואז אכן פת בסלו תעזור לו, וכמובן שהחתונה יכולה לפתור לו את הבעיה. כשהוא רעב - הוא אוכל. אבל אדם מכור כמוני לא מחפש מין אלא תאווה ופנטזיה, ואשתי לא יכולה להיות תאווה ופנטזיה. אז יכול להיות מצב שבו אני נמצא עם אשתי וטוב לי והכל בסדר, אבל זה מוביל אותי מיד לחיפוש תאווה נוספת. לא רק שזה לא עוצר אותי מחיפוש תאווה אלא זה מה שמדליק אצלי את החיפוש של התאווה. כי אחרי "הסעודה" אני מחפש את המנה האחרונה יותר מאשר לפניה. אז אם לפני החתונה הסתפקתי ברמה אחת של תאווה, אחרי החתונה כאשר התחלתי "לאכול", התיאבון שלי רק התעצם. ובתאווה בדיוק כמו בתאווה, אין כאן מקום לשאול שאלות של למה ומדוע. אני יכול לאכול עוגות גם כאשר אני מפוצץ ויודע שזה גורם לי כבר תחושת מחנק וגועל מעצמי, אבל אני ממשיך לאכול. וגם אחרי שבפעם הקודמת הרגשתי רע - אני ממשיך לחפש גלידה, עוגות ושאר ממתקים כדי למלא את תאוותי. כן, גם אחרי שאני נשוי ולכאורה "שבע" עם פת בסלו, אני ממשיך לחפש קינוחים, וגם כאשר הם גורמים לי רק גועל וכאב - אני ממשיך לחפש אותם ולצרוך אותם בלי הפסקה. לקריאת סיפורו האישי של הכותב לחץ כאן
|
||
ארכיון המייל היומיפספסתם אחד המיילים? מעכשיו אפשר לעבור על כל המיילים היומיים שנשלחו! לחץ כאן
|
אם רצונך שנסיר אותך מהרשימה